64.74

24. novembra 2021. u 19.00h u maloj sali Doma kulture Studentski grad, premijerno je prikazan film 64.74, (žanr psihološki triler), autorke Katarine Stojković, koji je ujedno i njen master rad na Institutu za umetničku igru pod mentorstvom Prof. dr Miomira Petrovića.

 

Autorski tim:
Reditelj – Katarina Stojković
Scenarista – Katarina Stojković
Direktor fotografije – Luka Stojković
Kamera – Luka Stojković
Montaža – Luka Stojković
Kostimografija – Katarina Stojković
Produkcija – KLS films (Katarina i Luka Stojković)
Glumci – Vladimir Čubrilo, Vladimir Đordjević, Tijana Malek, Mila Stijak, Katarina Bućić, Miloš Šupić, Luka Stojković, Ivan Mišić, Danilo Stojković, Doroteja Sinadinovski, Jon Guelas

Godina simanja – 2021
Mesto snimanja – Beograd, Srbija
Vreme trajanja – 54 min
Jezik – Engleski (srpski titl)

 

Scenario igranog filma 64.74 prikazuje unutrašnju borbu pojedinca Liama, subjekta u naučnom eksperimentu, zarobljenog u svetu između realnosti i iluzija. Gubi tačan pojam realnog življenja te se postavlja pitanje šta je stvarno a šta izmišljeno? Kako ljudi iz senke vladaju svetom, na koji način igraju šah gde su obični ljudi pijuni i “mute” razume bez odgovaranja za posledice koje kreiraju. Tema filma obrađuje igru jednog ljudskog uma nakon doživljene stravične nesreće, dok je ideja bazirana na samoj kontroli te igre uma od strane ljudi koji vode naučne eksperimente nad masom, pokušavajući da nametnu ubeđenja u koja verujemo ili koja su nametnuta kako bi se upravo u njih verovalo, a da izgleda kao samostalna odluka bez da postoji svest o znanju nametanja iste, verujući da je to slobodan izbor. Igru koju vode baziraju na neuropsihološkim istraživanjima koristeći psihoaktivne supstance koje izazivaju nerealna scenarija u glavi ispitanika čekajući njegovu reakciju na iste, prateći i proučavajući ga zarad znanja, razumevanja i mogućnosti kontrolisanja ljudskog uma. Film je jedna velika igranka u kojoj svako ima svoju ulogu, prožet idejnom vodiljom neoliberalizma kao i same slobode izbora koja je danas upitna. Posmatrajući glavnog lika Liama i njegov život, radnja se sagledava iz samog središta druge, nove perspektive njegovog uma. Njegove misli protkane su kroz niti subjektivne realnosti koja se graniči sa dozom ludila, a koja se povećava nokon nove doze psihoaktivne supstance koju konzumira. Svaka nova doza povećava sumnju njega kao lika koji se može koncipirati kao čovek na granici ludila, na granici normalnosti, lika koji gubi razum ili kojeg je davno izgubio. Može se doživeti kao pokosni kunić jedne velike globalne igre vladajućih ljudi ili kao jedan savim običan čovek koji je potonuo u more neracionalnog, usamljenog života zbog nesreće koja ga je zadesila. Sam kraj filma svakom gledaocu postavlja zadatak: kreiranje sopstvenog razrešenja ove priče. Kroz 54 minuta gledalac je u prilici da istražuje, postavi se u ulogu detektiva i aktivno prati i pronalazi različite tragove kako bi mogao da formira sopstveni tok radnje. Kraj filma pruža različite mogućnosti shvatanja, interpretiranja, emotivnog doživljaja i poistovećivanja zarad mogućnosti smostalnog odabira ishoda filma kao slobodan izbor koji u društvu postoji a opet pažljivo skriven, neprimetno nametnut od strane onoga ko postavlja pravila.