Tribina “Savremena plesna scena dvadeset godina kasnije” se održala 10.11.2023. godine s početkom u 19.00 časova u Galeriji “Plus”, Masarikova 5.
Tribinu su vodile Dragana Stanisavljević i Tijana Malek, dok su gostujući eminentni govornici, koji su se odazvali i potvrdili učešće:
- Ivana Milovanović – osnivač i glavni urednik časopisa za umetničku igru Orchestra i predsednik Beogradske sekcije CID-UNESCO, dugogodišnji član Udruženja baletskih umetnika Srbije.
- Prof. Dr. Snežana Arnautović Stjepanović – prodekan za nastavu Instituta za umetničku igru u Beogradu
- Nela Antonović – osnivač i zastupnik MIMART teatra iz Beograda
U okviru tribine bavili smo se sledećim temama:
- osnivanje DDT – kreativnog centra za pokret
- tadašnje prilike – koliko je teško i izazovno bilo baviti se savremenom igrom pre dve decenije
- kolaboracije
- promene koje su se desile u međuvremenu
- sadašnja slika savremene plesne scene
- zajedničke želje i vizije za budućnost
DDT – kreativni centar za pokret je nezavisna pozorišna trupa, osnovana tokom 2003. godine čiji se rad bazira na istraživanju, razvijanju I promovsianju savremene igre. DDT-kcp uporedo razvija i projekat kreativnog centra za pokret sa idejom edukacije i uvođenja mladih generacija u svet pokreta i savremene igre. Produkcija DDT-kcp obuhvata igračke predstave, koreodrame, performanse i minijature, dečije predstave, radionice igračkih tehnika, video dens radove, fotografije I publikacije. U Srbiji retko imamo tribine koje su vezane za istoriju savremene igre u Srbiji. U novembru mesecu 2003. godine došli smo na ideju da se ujedinimo i osnujemo organizaciju DDT-kreativni centar za pokret (osnivači: D-Dragana Stanisavljević, D- Dubravka Subotić, T- Tijana Blagojević, sadašnje Malek). Prilike početkom ovog veka su bile bizarne, bez mogućnosti napretka, bez mogućnosti obrazovanja u oblasti savremene igre, ali smo imali entuzijazam koji je bio nesvakidašnji. Desetogodišnji embargo je ostavio uticaj koji i dan danas osećamo, možemo slobodno reći da je savremena igra postojala u naznakama, na plećima malog broja pojedinaca koji su se borili za savremenu igru I nove teatarske forme. Okolnosti posle bombardovanja 1999. godine su bile sledeće: vize, čekanje u redovima za odlazak u inostranstvo (makar i na jedan dan), nezainteresovanost Evrope i sveta da se Srbiji pomogne, bez obzira na političku situaciju, kultura je postojala „na kašičicu”, bez interenta koji nam je pružao informacije iz spoljnog sveta, dakle bez dostupnih informacija. Jedino na šta smo mogli da se oslonimo je VideoDance festival u Beogradu, koji je jednom godišnje organizovao Francuski kulturni centar, Festival koreografskih minijatura, takođe organizovan jednom godišnje sa strane UBUS-a i Orchestra magazin, jedini koji se bavio umetničkom igrom u Srbiji, koji nam je bio jedan od retkih prozora u svet.
